Rozdział 22

Wbiegli do sypialni Rognera nie przejmując się faktem, że powinni najpierw zapukać. Czarownik nie spał stojąc przy oknie i patrząc na nocne niebo. Alison przez moment zapomniała po co w ogóle przybiegli zdekoncentrowana faktem, że nawet nie ma tutaj łóżka. Tak naprawdę to wewnątrz nie było żadnych mebli oprócz masywnego, drewnianego biurka, na którym walały się setki zżółkłych kartek. Podobne oklejały też ściany. Wszystko wyglądało jak pokój jakiegoś detektywa, który nie może rozwiązać kolejnej sprawy.

- Jest jakiś konkretny powód, dla którego wbiegacie tutaj jak jacyś napaleni nastolatkowie.

- Musisz nam powiedzieć wszystko co wiesz, o Rainie. – powiedziała bez owijania w bawełnę Alison, nadal wodząc oczami po pomieszczeniu.

- Zaczynając od tego, kim był zanim stał się upiornym sobą.  – dokończył Kevin

- A interesuje was to ponieważ?

- Piszemy biografie, a jak myślisz? – syknęła nadal nie będąc w stanie przekonać się do czarownika

- Alison miała na myśli to, że możemy wiedzieć kto będzie ofiarą Łowcy, jeśli chodzi o tą głupią przepowiednie.

- Doprawdy? – odparł Rogner bez cienia zaskoczenia

- Najpierw jednak musisz nam powiedzieć o Rainie. Wszystko.

Nie odwracając się w ich stronę, ze skupionym spojrzeniem i nie oczekując wyjaśnień zaczął mówić.

- Może powinienem zacząć od tego, że tak naprawdę nazywa się Kyrian Rain. Został podrzucony jako niemowlę jednemu z wilkołaków w Jacksonville. W wieku, o ile dobrze pamiętam dziesięciu lat trafił do mnie z powodów braku kontroli nad własną mocą. Podobno był jakiś wypadek z jego przyrodnim bratem. Dlatego też zrobiłem mu pierścień, który powinien nosić, by utrzymać swoją moc w ryzach. Nie mam pojęcia kim był zanim do mnie trafił, ale wiem, że jak na skażonego demoniczną krwią był bardzo potężny. Najpotężniejszy demon jakiego kiedykolwiek spotkałem na Ziemi.

- A co z tymi mocami, o których wcześniej wspomniałeś? Że wyczuwa demony i tak dalej. – spytał Kevin

Czarownik przez dłuższą chwilę nie odpowiadał. Już myśleli, że zapomniał o ich obecności.

- Jak się skupi, Rain potrafi zanalizować demona z jakim przebywa. Jego słabe punkty, moce, klauzule wyjścia.

- Klauzule wyjścia? – zdziwiła się Alison

- Czy możecie powiedzieć, o co wam chodzi? – zniecierpliwił się

Kevin nic nie powiedział, dając Alison wolną rękę. Ta miała jednak wrażenie, że czarownik nadal nie mówi im wszystkiego.

- A co z bliznami, które ma na plecach?

- Miał je już jak do mnie trafił.

- Nie powiedział po czym są? – dociekała nie wierząc w jego niewiedzę

Takie szramy jakie nosił musiały zostawić poważny ślad również w jego psychice. Niemożliwe by nigdy nie dał po sobie nic poznać, nie wspomniał choćby słówka.

- Jak już pewnie zauważyłaś Rain nie jest raczej otwartą osobą. Miałem z nim większe problemy niż z jakimkolwiek innym demonem.

To akurat była prawda, o której i ona przekonała się nie raz. Rain, a raczej Kyrian nie był rozmowny. Często zbywał jej pytania milczeniem, a jego odpowiedzi należały do krótkich i konkretnych.

- Mówiłeś wcześniej, że ataki, które miał wcześniej nie kończyły się dobrze. – zauważył Kevin

Alison zupełnie o tym zapomniała. Być może właśnie one są kluczem do rozwiązania tej zagadki. Musieli wycisnąć z Rognera najwięcej ile się da.

W końcu czarownik odwrócił się w ich stronę, jakby nagle temat stał się poważniejszy i wymagał kontaktu wzrokowego.

- Rain był dzieckiem kiedy trafił pod moje skrzydła. Chciałem by miał normalne życie na tyle, ile było to możliwe. Zapisałam go do szkoły, myśląc że kontakt z normalnymi ludźmi może mu jakoś pomóc. Starałem się jakoś do niego dotrzeć, dowiedzieć się w czym leży problem. Nigdy wiele nie mówił, starał się ode mnie izolować i radzić sobie po swojemu. Mijały lata, a on nadal był tak samo nieprzyjemny jak zwykle. W krótce jednak zauważyłem jakąś zmianę. Starał się tego nie okazywać, ale widziałem w nim jakąś iskrę, jakby dobrze ukrytą radość. Na początku o nic nie pytałem, by tego nie zniszczyć. Pewnego wieczoru wygadał się, że w szkole był organizowany jakiś bal, a on nie idzie na niego sam. Ucieszyłem się, że podłapuje kawałki normalnego życia. Czekałem całą noc na jego powrót. Wrócił cały w skowronkach, przynajmniej na tyle ile było stać wiecznie niezadowolonego dzieciaka. Wtedy pierwszy raz spotkałem się z nocnymi krzykami. Powtarzało się to co noc.

- Co noc? Skoro chodził do szkoły, to znaczy, że nie reagował na słońce? – zauważyła Alison

- Wtedy jeszcze nie. Nie potrafiłem wyjaśnić jego nocnych ataków, a one cały czas się nasilały.

Alison spojrzała na Kevina. Ten skinął jej głową, potwierdzając niezadane w ten sposób pytanie. Z Rainem działo się to samo co z nią.

- I co było dalej?

- Pewnego ranka obudził się z większą mocą i ze swoją nadwrażliwością na słońce. Wtedy wiedziałem, że z jakimkolwiek demonem się mierzyłem rósł on w siłę i zmieniał Raina z dnia na dzień. Tej nocy dowiedzieliśmy się również, że dziewczyna, z którą wyszedł Rain nie żyje. Została brutalnie zamordowana.

- Rain jej to zrobił? – spytał rzeczowo Kevin

Alison domyślała się, że dla niego odpowiedź była już jasna. Kevin nigdy nie skreślał ludzi z powodu podejrzeń. Jedynie oddzielał ich grubą linią do momentu, w którym nabierał pewności.

- Był tym faktem równie zaskoczony co ja, a nawet zdruzgotany. Nigdy go o to nie oskarżyłem.

- Ale to ona miała związek z jego zmianą, prawda? – drążył dalej

- Tak zawsze sądziłem, ale nigdy nie miałem pewności. Taki atak miał miejsce ponownie kilka lat później, ale wtedy nie była w to zaangażowana żadna dziewczyna. Przynajmniej ja nic o tym nie wiem. Jednak zawsze w dniu, w którym ataki ustawały wyczuwałem demoniczną energię bardziej skumulowaną niż zwykle.

- Co to oznacza? – tym razem to Alison zapytała, zanim Kevin zdążył wypowiedzieć kolejne słowo

- Każdy z demonów takich jak ty, czy też tych prawdziwych posiada energię, którą jestem w stanie wyczuć.  Im więcej demonów jest w okolicy, tym jest ona bardziej skumulowana. Wątpię by przez jeden dzień przybyło w jednym miejscu tak wiele demonów. To musiał być prawdziwy z nich.

- Że co? – Kevin rozszerzył oczy jakby niedowierzał słowom, które usłyszał – Jak to w ogóle możliwe, że demon pojawia się od tak na ziemi i nikt nie jest w stanie tego zauważyć. Nie powinien siać spustoszenia na wielką skalę, czy coś?

- Wbrew pozorom zniszczenie życia to nie jest ich cel. Przynajmniej nie tych mądrzejszych. Większość demonów karmi się cierpieniem, smutkiem, kłótniami, a nie byłoby ich bez istot żywych. Niektóre z nich pojawiają się czasami na ziemi ciesząc się przyziemnymi sprawami, nawet tak zwykłymi jak imprezy i alkohol.

- Serio? W jakim świecie my żyjemy?

- Mi to mówisz, ja niedawno widziałam smoka, który wyglądał jak zwykły człowiek. – mruknęła Alison również nieco przygnieciona przez nowe informacje.

- Smoki to rzadki, ale w miarę normalny widok. – zauważył czarownik

- Smoki? Co następne orkowie i krasnoludy? – zaśmiał się kwaśno Kevin

- Cokolwiek jesteś sobie w stanie wyobrazić, to zapewne istnieje, albo istniało kiedyś. No może poza Godzillą. To już jest przesada. – stwierdził Rogner – A film to totalna porażka.

- Porażka? Przesada? Nie no trzymajcie mnie, bo wyjdę z siebie. – wzburzył się odsuwając nieco by spokojnie odetchnąć.

- Czy możliwe by koszmary Rain’a zwiastowały nadejście jednego z demonów? Skoro jest w stanie wyczuć inne demony, to dlaczego nie takiego prawdziwego?

- To prawdopodobne. – zgodził się czarownik

Alison złapała się za głowę i kilkakrotnie na spokojnie odetchnęła. Czy czegoś nie pominęli? Czy aby na pewno wszystko układa się w jedną całość? Nadal nie mieli pewności, do tego kim był Rain wcześniej, ale nawet bez tego mogą go podpasować do przepowiedni, co oznaczało, że gdziekolwiek teraz był groziło mu niebezpieczeństwo.

- Ataki nie wyjaśniają tylko jeszcze jednego. – zauważył Kevin wracając by stanąć przy Alison – Dlaczego zachowanie Raina tak się zmieniło ostatniej nocy. Mówiłaś, że nie był sobą, tak?

- To prawda. – potwierdziła

To faktycznie pozostawało niewyjaśnione. Nadal brakowało im kilku elementów układanki i tylko jedna osoba mogła je im ukazać.

- Musimy go znaleźć Kevin.

* * *

               Zanim na oślep wybiegli w miasto by znaleźć Raina, Alison szybko przeszukała jego pokój licząc, że znajdzie coś co pomogłoby im go znaleźć. Jak przewidziała niczego takiego nie było, oprócz telefonu, który zostawił. Spróbowała kilkakrotnie dodzwonić się do Jake’a licząc, że on wie gdzie się podział Rain. Ten jednak nie odbierał. Nie tracąc dłużej czasu wyszli na zewnątrz kierując się najpierw w stronę Hali. To było najbardziej prawdopodobne miejsce, w którym mógł teraz być. Szybki marsz zajął im kilkanaście minut. Wewnątrz jak zwykle pełno było demonów, którzy z ekscytacją obserwowali walki. Kevin wyglądał nieswojo widząc to wszystko. Nagle pobladł, a na jego twarzy malowało się zdumienie.

- Ciężko będzie go tutaj znaleźć, ale musimy spróbować. Rozdzielamy się?

Szturchnęła go bo wciąż słabo reagował.

- Nie ma mowy. – zaprzeczył panicznie kiwając głową – To jest jakaś mordownia, nie będę tutaj chodził sam. Wiem, że powinienem powiedzieć, że nie puszczę cię tutaj samej, ale zapewne i tak już tutaj byłaś bez opieki, co? Nie odpowiadaj, nie chcę nawet wiedzieć.

Wygięła usta w uśmiechu, widząc jak czuje się obco w takim miejscu. Chwyciła go za rękę i ruszyła przebijając się przez tłum. Zdecydowała, że najpierw sprawdzą bary, a potem zagłębią się by sprawdzić obszar bliżej ringu. Potem ewentualnie zajrzą do dyrekcji. Cicho liczyła jednak, że nie będą musieli tego robić. Cały ten dyrektor na pewno nie ucieszy się z ich wizyty.

- Więc, o co w tym wszystkim chodzi? Chcą się powybijać, czy jak?

- Demonów nie da się zabić. – wyjaśniła – Tak jedynie odreagowują. Poza tym nie mają co robić w wolnym czasie.

- Śmierdzi tu jak na siłowni, tylko level wyżej.

Obeszli wszystkie bary, ale nie było śladu, ani Raina, ani Jake’a. Alison już miała kierować się w głąb tłumu, kiedy przy wejściu mignęła jej znajoma twarz.

- Nathaniel? Co on tutaj robi do cholery?

- Świetnie, kolejny demoniczny przyjaciel?

- Nie do końca. Chodź, zobaczymy czego chce.

Przepchnęła się pomiędzy demonami, aż w końcu dotarła do mizernie wyglądającego Nathaniela. Na nosie jak zwykle miał przyciemniane okulary zasłaniające jego nic nie widzące oczy.

- Nathaniel? Mówi Alison, chcesz się zabić, czy co, że tutaj przychodzisz?

- Obiecaliście mi pomoc, ale ponieważ żadne z was nie dotrzymało umowy, szukam jej na własną rękę.

Alison całkowicie zapomniała o sprawie z Elen. Tyle rzeczy wydarzyło się po drodze, że wypadło jej to z głowy.

- Przepraszam, że cię zawiedliśmy, ale to naprawdę nie jest odpowiednie miejsce dla ciebie.

- Oszczędź sobie. – burknął

- O co chodzi? – spytał Kevin

Już miała odpowiedzieć kiedy telefon Raina zaczął wibrować w jej kieszeni. Na ekranie wyświetlił się numer Jake’a. Odebrała połączenie wychodząc na zewnątrz by lepiej go słyszeć.

- I tak ci nie wybaczę, więc nawet nie próbuj mnie przekonywać.– zaczął z udawaną urazą

- Jake? Tutaj Alison.

- Alison? – nastała krótka cisza – A! Alison. No witaj szalona, co tam u ciebie? Jeśli chcesz to naprawdę mogę dać ci mój numer, nie musisz ciągle wydzwaniać do mnie od Raina.

- Dzięki, ale nie o to chodzi. Widziałeś go może tej nocy?

- Tak, dosłownie kilka minut temu.

- Naprawdę?

Spojrzała na Kevina, który już zdążył wyjść z Hali i stanąć przy niej by przysłuchiwać się rozmowie.

- Mieliśmy burzliwą konwersacje. Wiesz jak to jest w związku. – zażartował

- Gdzie to było? – zignorowała dowcip i przeszła do rzeczy

- Tam gdzie ostatnio balowaliśmy skarbie, ale naprawdę nie sądzę że powinnaś tutaj …

- Dzięki wielkie, Jake. Do usłyszenia. - Szybko się rozłączyła, kierując się do Kevina. – Wiem gdzie on jest. Pośpieszmy się.

- A co z tamtym chłopakiem? – wskazał na drzwi do Hali

-Później się tym zajmiemy.

Ochoczo pchnęła jego ramię i ruszyła sprintem przez miasto. Nadal słabo je znała, ale mniej więcej kojarzyła, w którym miejscu leży bar. Jednak dotarcie tam zajęło im więcej czasu, mimo że biegli tak szybko jak tylko potrafili. Wkrótce jednak zza budynku dotarł do nich dźwięk muzyki. Ciszej niż zapamiętała to ostatnio, ale mimo wszystko miejsce się zgadzało.

- Czekaj. – zatrzymał ją Kevin zanim zdążyli wbić się przez główne wejście – Czujesz to?

Spojrzała na niego. Mięśnie twarzy miał napięte, a oczami wodził jakby czegoś szukał. Chcąc dowiedzieć się, co go tak zaniepokoiło, wciągnęła powietrze, starając się rozróżnić zapachy. Jeden z nich był mocniejszy niż zwykle i przesiąkał ściany budynku.

- Krew. – szepnęła

Mniej ochoczo, ale jednak weszli do środka. Bar był całkowicie pusty z wyjątkiem dziesiątek martwych ciał walających się dosłownie wszędzie. Na podłodze, parkiecie, stołach, a kilka z nich przybito do ścian. Kolorowe reflektory oświetlały błyszczącą się krew, pokrywającą prawie każdy centymetr podłogi. Scena wyglądała niczym z najgorszego horroru. Alison czuła zapach chłodnych ciał i rozpoznała, że większość z nich nie było ludźmi, a wampirami. Ich zwłoki leżały z oderwanymi głowami albo z wielką dziurą w piersi. Mimo, że nie przepadała za tymi istotami, ten widok nią wstrząsnął.

- Alison. – Kevin szturchnął ją ramieniem wskazując głową w stronę baru.

Skierowała swój wzrok w odpowiednim kierunku, widząc zgarbioną postać siedzącą na jednym ze stołków z wdziękiem sącząc coś ze szklanki.

- Rain.

Zacisnęła dłonie w pięści i starając się ominąć poniewierających się na podłodze martwych ruszyła w jego kierunku. Kevin był tuż za nią nadal nieco przerażony widokiem, który rozpościerał się przed jego oczami.

- Coś ty zrobił? – szarpnęła go za ramię jak tylko dotarła do baru. Nawet nie przekrzywił w jej stronę głowy. Wyszarpnął rękę biorąc kolejny łyk whisky, jak można było wyczuć po zapachu.

Cały był pokryty krwią. Nie było więc sensu pytać, czy on to zrobił. Alison była zszokowana. Wiedziała, że potrafił zabijać i w ogóle się tym nie przejmował, ale to była już przesada. W grę wchodziła masakra, a nie pojedyncze zabójstwo.

- Rain? Co się z tobą dzieje? – nie ustępowała – Dlaczego ich zabiłeś?

Zrobił pełny obrót na barowym stołku patrząc na własne dzieło. Wymachiwał przy tym rękoma, jakby chciał to wszystko ogarnąć.

- Oni wszyscy już dawno nie żyli. – wyjaśnił słabym głosem – To przecież wampiry. Teraz po prostu nie mogą już dłużej chodzić.

- On jest pijany. – stwierdził Kevin

- Miło, że nas odwiedziłeś blond główko. – pstryknął w jego stronę palcami i wrócił do swojego drinka.

- To właściwie może nawet lepiej. – powiedział cicho Alison w stronę przyjaciela

- Każdy po alkoholu jest bardziej wygadany. – zauważył Kevin

- Słyszę was idioci. – mruknął Rain sięgając za bar po kolejną whisky. Podarował sobie szklankę i upił solidnego łyka prosto z butelki.

- Wiesz czemu ludzie piją, Rain? Żeby zabić emocje, albo wyrzuty sumienia. – zaśmiała się ironicznie Alison

- Wpiszę to sobie do zeszytu. Dzięki. – skwitował

- Bycie sarkastycznym też jest pewnym rodzajem obrony. – dołączył się Kevin.

Razem z Alison stanęli po drugiej stronie baru, by lepiej widzieć styranego Raina. Spojrzał na nich jakby nie wierzył, że naprawdę chcą z nim o czymś porozmawiać.

- Co? Zrobimy sobie trójkącik? – zaciekawił się –To będzie niezapomniane. Brakuje jeszcze tego twojego wilko-goryla, czarownika i będziemy mieli kółko wzajemnej adoracji. Niezainteresowani? I dobrze, bo nie zamierzam dłużej tutaj zostawać. Atmosfera nagle upadła.

Odwrócił się na swoim obrotowym krześle i zebrał do odejścia, ale oboje chwycili go za ramiona i przeciągnęli przez ladę na podłogę za barem. Alison domyślała się, że gdyby chciał mógłby ich oboje powalić, ale w tym stanie nie wyglądał żeby w ogóle mu na czymkolwiek zależało. Ukucnęli nad nim dokładnie mu się przyglądając. Nie przejęty faktem, że leży na ziemi sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów i wyciągając jednego w stronę Alison zapytał:

- Możesz? Chyba zgubiłem zapalniczkę.

Alison doskonale rozumiejąc aluzję poczuła kłującą potrzebę, żeby walnąć mu w twarz. Na szczęście Kevin uznał ten bełkot za całkowicie nie związany z sytuacją. Rain widząc reakcję Alison sięgnął drugą ręką do kieszeni wyciągając swoje źródło ognia, mogąc cieszyć się swoim nikotynowym darem.

- Skoro czarnowłosa przyszła z przyzwoitką zapewne nici z łóżkowych zabaw. Bez obrazy, ale mimo wszystko nie jestem z tych co lubią trójkąty. Więc po co was tutaj przywiało? – odparł już mniej przyjemnym głosem

Alison podłamana przetarła oczy i usiadła na podłogę opierając się o bar.

- Nic z tego nie będzie. - westchnęła ciężko – On i tak nam nie powie.

- Musisz nam powiedzieć kim byłeś przed tym jak stałeś się demonem. – spytał wprost Kevin

Wyraz twarzy Raina stał się bardziej chłodny niż zwykle. Uniósł się na łokciach, by na nich spojrzeć.

-P-I-E-P-R-Z-C-I-E  S-I-Ę. – dokładnie wypowiedział każda głoskę.

- To ważne Rain. – warknęła – Możliwe, że grozi nam niebezpieczeństwo. Musimy coś z tym zrobić. Nawet jeśli nie chcesz to musisz nam powiedzieć. Możliwe, że pasujemy do przepowiedni, która nawet nie wiadomo czemu służy. Ktoś chce nas wykorzystać, albo może nawet zabić.

- Nawet jeśli nie da się was zabić, to i tak ten obraz nie wydaje się przyjemny. – dołączył się Kevin

Rain jednak nawet ich nie słuchał. Wyłożył się na podłodze delektując papierosem. Jego wzrok błądził gdzieś po suficie.

- Musimy go stąd zabrać. Pogadam z nim jak dojdzie do siebie. – powiedziała Alison pochylając się w stronę Kevina.

- Do Rognera daleko, a za niecałą godzinę wzejdzie słońce. Rozejrzę się, czy nie ma tutaj jakiegoś pokoju.

Klepiąc ją po ramieniu wstał i ruszył w stronę korytarza, którym niegdyś przedostała się do tego klubu. Kiedy zniknął w jednym z pomieszczeń pochyliła się w stronę Raina, patrząc mu prosto w oczy.

- Czy możesz proszę potraktować sprawę poważnie. Bądź sobie skrytym, udającym drania demonem, ale tutaj nie chodzi tylko o ciebie, czy mnie.

Spojrzał na nią i wypuścił kłęby dymu wprost na jej twarz. Drażniący zapach, sprawił, że miała ochotę odkaszlnąć, ale zignorowała drapanie w gardle, starając się mu pokazać, że wcale nie żartuje. Jego lekko przymrużone, kryształowe oczy wpatrywały się w nią, jakby chciały dostrzec coś w jej głębi.

- Zamierzam go zabić. – powiedział – Nawet jeśli staniesz mi na drodze. Może i udało mu się mnie ogłuszyć, ale obiecuję ci, że następnym razem nie będzie miał tyle szczęścia.

Alison domyśliła się, że chodziło mu o Drake’a. Nie wiedziała jednak, czy mówił poważnie, czy odgrażał się by dała mu spokój. Mogła się łudzić, ale tak naprawdę w ogóle go nie znała. Spędziła z nim zaledwie kilka dni. Rain był demonem i może wcale nie udawał chłodnego. Może taki był, tylko, że ona na siłę starała się zrobić z niego normalną istotę. Odsunęła się pod bar, nie wiedząc czego może się po nim spodziewać.

- Dlaczego taki jesteś? – szepnęła – Co chcesz w ten sposób udowodnić?

Pozostawił pytania bez odpowiedzi, najwyraźniej uznając sufit za bardziej interesujący. Spoczywali tak w ciszy przez dłuższy czas czekając aż wróci Kevin. W końcu Rain uniósł się na łokciach i spojrzał na swoje zakrwawione dłonie.

- Wiesz, że w krwi zawarte są wspomnienia? Na każdym z tych palców mam historię tych wampirów. Każdy z nich włożył swoje trzy grosze w porwanie nas i zamknięcie w tym podłym zamku, a jednak analizując to wszystko nie potrafiłem odnaleźć jego lokalizacji. To naprawdę interesujące. - Podniósł się i przysiadł na stopach tuż przed Alison. Wzrok nadal miał skierowany na własną dłoń. Starała się nie patrzeć na krew oblepiającą jego skórę, a jedynym sposobem na to było skierowanie oczu na jego twarz. Jakby wiedząc, że na niego patrzy podniósł wzrok. – Może i ty powinnaś spróbować.

Przejechał kciukiem po jej ustach zostawiając na nich krwawą ścieżkę.

- Przestań! – słabo odepchnęła jego rękę – To nie jest zabawne.

- Może nie potrafię znaleźć tego miejsca, bo mam za małe źródło informacji?

Ignorując jej uwagę sięgnął ponad nią ręką po coś co znajdowało się na blacie baru. Mocno szarpnął zwalając blade zwłoki jednego z wampirów na podłogę. Następnie szybkim ruchem zbił butelkę z której pił swoją whisky i ostrym odłamkiem przejechał po nadgarstku umarlaka. Alison wstrząśnięta widokiem odwróciła wzrok akurat w momencie, w którym pochylał się do ciała. Nie mogła uwierzyć w to co się działo. Dlaczego on był taki trudny do rozpracowania? Usłyszała jak odrzuca zwłoki dalej. Przekonana, że skończył wróciła do niego wzrokiem.

- Nadal nic. –uśmiechnął się szeroko otwierając buzie. Gęsta krew spływała po jego ustach i brodzie, sprawiając, że Alison wywrócił się żołądek. –Nie patrz tak na mnie. Może sama powinnaś spróbować.

Nim zdążyła zareagować przybliżył się do niej i przeciągnął językiem po jej wargach, oblepiając jej skórę jak się okazało nadal ciepłą krwią. Mimo woli po jej kręgosłupie przeszedł dreszcz. Nie była pewna, czy z obrzydzenia, czy może z powodu, którym nie powinna się szczycić.

- Mówiłam przestań! – warknęła odpychając go od siebie z całej siły.

Z impetem uderzył o szklaną półkę baru, raniąc się przy tym ostrymi odłamkami szkła. Upiorny uśmiech nie schodził z jego twarzy, przez co jeszcze bardziej ją zdenerwował. Od rzucenia się na niego, by zedrzeć mu to głupie zadowolenie powstrzymał ją Kevin wchodzący do pomieszczenia.

- Znalazłem na zapleczu drzwi prowadzące do jakiegoś pokoju, ale są zamknięte jakimś czytnikiem.

Rain wstał z podłogi otrzepując się ze szkła i ruszył w stronę Kevina.

- Trzeba znać kod złotowłosy.

- A ty go znasz? – zdziwił się

Alison potrząsnęła głową starając się odrzucić obraz zakrwawionego Raina i wycierając usta podążyła na zaplecze zaraz za Kevinem.

- Znam taki co otwiera wszystkie zamki. – stwierdził

Sięgnął po wiszącą na ścianie gaśnice i bez wahania uderzył nią w elektroniczne urządzenie znajdujące się przy drzwiach. Rozsypało się na kawałki odblokowując wejście do pokoju.

- Czemu mnie to nie dziwi? – mruknął Kevin